Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Ο ΠΥΡΗΝΑΣ



Ο πυρήνας της σκέψης είναι η επιχείρηση!!! Τι άλλο θα ακούσω ο καημένος???
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή για να καταλάβουν όλοι περί τινός πρόκειται. Χτες ήρεμος και ωραίος έτυχε να βρεθώ σε μια συζήτηση για έναν ραδιοφωνικό σταθμό που έχουμε εγώ και η παρέα μου στο διαδύκτιο. Καθώς η συζήτηση κυλούσε αν όχι ήρεμα και ωραία, τουλάχιστον υποφερτά ακούστηκε καθώς εξηγούσα πως βλέπω θεωρητικά την ενέργεια αυτή, η επίμαχη φράση. Σάστισα, γιατί προφανώς το μυαλό του συγκεκριμένου ανθρώπου ήταν και είναι κολλημένο σε μια νέα ηθική που επικρατεί τα τελευταία καπιταλιστικά χρόνια και δεν είναι άλλη από το κέρδος. Πλέον οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα που να μην έχει σχέση με αυτό. Ακόμα και οι φιλανθρωπίες,  που κατά την προσωπική μου άποψη είναι δήθεν, έχουν στο αρχικό τους πλάνο το κέρδος είτε άμεσα είτε, όπως γίνεται τις περισσότερες φορές έμμεσα. Εδώ θέλω να ρωτήσω κάτι. Έχουν όλοι αυτοί κάτσει σκεφτεί πως βοήθα τον άνθρωπο αυτό? Τον βοήθα στην ανάπτυξη του να έχει τρία κινητά, δυο πισίνες, πέντε τηλεοράσεις, δυο υπολογιστές, το άχρηστο μαχαίρι που κόβει την ντομάτα τρεις φορές πιο γρήγορα από το κανονικό μαχαίρι, τρία σπίτια, την σούπερ καφετιέρα που φτιάχνει και τοστ? Θα μου πείτε δικαίωμα τους. Εντάξει και δικό μου δικαίωμα είναι μια μέρα να τρελαθώ, γιατί και αυτοί τρελοί είναι, να πάω σε έναν παιδοβρεφικό σταθμό να βιάσω όλα τα μωράκια εκεί μέσα και μετά να τα σκοτώσω αργά και βασανιστικά με το ίδιο καταπληκτικό μαχαίρι που όντως κόβει την ντομάτα τρεις φορές πιο γρήγορα. Αυτό όμως είναι παράνομο γιατί είναι άμεσο και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Ενώ όταν με την αγορά πέντε τηλεοράσεων, που είναι έμμεσο, καταδικάζεις εφτά παιδία από έναν άλλο βρεφικό σταθμό στον Παναμά σε ασιτία και εντέλει στο θάνατο δεν είναι??? Χτες στην ελληνική κρατική τηλεόραση είχε ένα ντοκιμαντέρ, που αμφιβάλλω αν το είδαν αρκετά άτομα γιατί προφανώς εκείνη την ώρα είχαν να πνίξουν την ματαιοδοξία σε κανένα χαζοράαλιτη για τις πλούσιες χαζογκόμενες της πρωτεύουσας, που είχε σαν θέμα τις ευρωπαϊκές μεγαλοεταίριες που κλέβουν το φαΐ των φτωχών στις δυτικές ακτές της Αφρικής. Και ρωτάω  εγώ ο ηλίθιος, πρέπει να κάτσω άπραγος και να βλέπω τύπους που ζυγίζουν εκατόν εβδομήντα κιλά να μασουλάνε ασταμάτητα και ξεκοκαλίζουν δυο κιλά ψαριά και ηλίθιες κυράτσες της γειτονίας να ταΐζουν αδέσποτα κωλογατιά γιατί και αυτά ψυχή έχουν!, ενώ πεθάνουν παιδία επειδή δεν έχουν να φανέ μήνες ένα κομμάτι ψωμί; Αλλά βέβαια αυτά τα παιδία έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος και είναι και παρά πολύ μακριά ενώ το Μιλάνο που πάνε όλες αυτές οι κύριες για να αγοράσουν γούνα φτιαγμένη από ρακούν και όχι από την γατούλα τους είναι κοντά. Αλλά τώρα που η ‘δίαιτα’, τους χτυπά την πόρτα κατεβούν όλοι μαζί σαν τα ζώα να αγανακτήσουν αναρτώντας «δεν πωλείται» στις τούρκικες φύλακες που θαυμάζουν τόσο πολύ σαν εθνικό μνημείο! Όλα αυτά γιατί ο πυρήνας της σύγχρονης σκέψης πρέπει αναγκάστηκα να είναι η επιχείρηση και το κέρδος! Ε άμα είναι έτσι ρε παιδία ε εντάξει. Μην κατηγορούμε όμως τα πρεζάκια, τους ψυχοπαθής δολοφόνους που περιέγραψα παραπάνω και τους παιδεραστές γιατί αυτοί είναι απλά τα αποτελέσματα μιας σάπιας, παρακμάζουσας κοινωνίας που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι μια τυχαία σειρά από νούμερα στην τράπεζα που όσο μεγαλύτερη είναι τόσο πιο ευτυχισμένοι είναι. Αυτό που ουσιαστικά θέλω να πω είναι πως με την εξέλιξη της κοινωνίας πρέπει να εξελιχθούν και οι νόμοι της έτσι ώστε να μην αποβλέπουν μόνο στις άμεσες ενέργειες αλλά και στις έμμεσες. Πως έγινε π.χ με τους ναζί που καταδικάσθηκαν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έτσι πιστεύω πως και αυτές οι μεγάλες πολυεθνικές πρέπει να καταδικαστούν και μαζί τους όλη η νοοτροπία του κέρδους που έχουν αναπτύξει. Είμαι ονειροπόλος; Μπορεί. Μακάρι να ήταν όλοι έτσι!

ΑΡΝΗΣΗ ΛΟΓΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ



Καλημέρα, καλησπέρα ό,τι θέλετε τελοσπάντων, σε όλους εσάς που θα βρεθούν απέναντι σ’ αυτό το κείμενο. Δεν είμαι εδώ για να κατηγορήσω για μια ακόμη φορά αυτόν τον τόσο άδικο, άσχημο, ανεπαρκές κόσμο στον οποίο υποτίθεται ότι ζούμε αλλά για να υποδείξω το προφανές. Το προφανές που την σημερινή εποχή, μην ξέροντας γιατί, θεωρείται κάτι σπουδαίο και θεωρείται σπουδαίο γιατί απλά οι άνθρωποι πλέον αρνούνται την ίδια τους την σκέψη, φοβούνται ακόμη και τον ίδιο τους εαυτό. Η αυτοκριτική δεν θεωρείται πλέον αρετή αλλά περιττή για την εξέλιξη του ανθρώπου. Και ρωτάω πως είναι αυτό δυνατόν; Μόνο με την άρνηση της λογικής σκέψης! Άρνηση της λογικής σκέψης δεν είναι άλλο από το να πω ότι το άσπρο είναι μαύρο και για όλους εσάς που σας τυφλόνουν οι χαζοιδεες του νεοφιλελευθερισμού έχω να πω το εξής ότι ζούμε σε κοινωνία και αν δεν έχουμε σταθερές για να επικοινωνούμε τότε δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μια αγέλη από ζώα που απλά προσπαθούν να επιβιώσουμε, αν σας αρέσει αυτό καλώς αλλά να ξέρετε ότι οι απόψεις σας  είναι λόγια του αέρα και δεν ευσταθούν στην ευημερία και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Νεοφιλελευθερισμός, τι μπούρδα!!! Πραγματικά ποιος σκέφτηκε μια τέτοια βλακεία? Εντάξει καταλαβαίνω ότι όλοι οι άνθρωποι λόγο της δυσβάσταχτης καθημερινότητας βαριούνται κάποια στιγμή και σκέφτονται βλακείες για να περάσει λίγο πιο ευχάριστα ο χρόνος αλλά κανείς δεν εφαρμόζει αυτές τις βλακείες στην ζωή του και πόσο μάλλον στις ζωές των άλλων. Για παράδειγμα χτες σκέφτηκα να κάνω το σχοινί που κρεμάμε τα ρούχα καταπέλτη για μανταλάκια, βλακεία αλλά δεν είπα ότι ναι έτσι τελικά πρέπει να χρησιμοποιείται αυτό το σχοινί γιατί ξέρω ότι είναι λάθος και μεγάλη ανοησία να υποστηρίξω κάτι τέτοιο γιατί σκέφτομαι λογικά. Γιατί λοιπόν και αυτός που σκέφτηκε αυτή την μπούρδα δεν έβαλε την λογική στον συλλογισμό του και να πει ότι είναι λάθος? Αν είναι δυνατόν νεοφιλελευθερισμός της ελεύθερης αγοράς!!! Ιδέες που υπερισχύουν την ανθρώπινη ύπαρξη για χάρη των αριθμών και των υλικών αγαθών. Αναφέρθηκα σ’ αυτό για να δείξω την απουσία ουσιαστικά όχι μόνο της λογικής σκέψης αλλά τελικά γενικότερα της σκέψης. Είμαστε πια ζώα που δεν σκέφτονται. Ο παραλληλισμός μας με κοπάδι που πάει στην σφαγή είναι τελικά ο πιο εύστοχος των τελευταίων ετών και οποίος το καταλαβαίνει ανεξαρτήτως των πολιτικών του πεποιθήσεων έχει κάνει το πρώτο βήμα προς την εξέλιξη αυτής της κοινωνίας. Όλοι όσοι το αρνούνται είναι απλά ηλίθιοι. Καμία ανοχή προς αυτούς. Βαρέθηκα πια να ανέχομαι βλακείες και ουσιαστικά να παραγκωνίζομαι και περιθωριοποιούμαι στο όνομα της ελευθέριας του λόγου. Κάθε τι βλακώδες και χωρίς πραγματική σκέψη πρέπει να ξεριζώνεται και να αφήνεται πίσω χωρίς να του δίνεται βαρύτητα. Και οποίος βλάκας πει και ποιος είμαι εγώ να για να πω τι θα κάνουμε είναι απλά είναι κομπλεξικός και δεν κατάλαβε καν το ύφος του κειμένου και καλύτερα θα ήταν να σταματήσει να διαβάζει εδώ γιατί δεν πρόκειται να αλλάξω ύφος ή γίνω πιο συγκαταβατικός μιας και επόμενο θέμα είναι η καταραμένη θρησκεία. Θρησκεία άλλο ένα μεγάλο χαζό κατασκεύασμα ενός νοσηρού μυαλού που απαρνήθηκε την λογική. Χιλιάδες μπορεί και εκατομμύρια ιδέες να έχουν διατυπωθεί για αυτό το πράμα. Τι είναι θησεία, σε τι εξυπηρετεί, αν μπορούμε να την ανάγουμε έτσι ώστε να αντιπροσωπεύει τον θεό και αλλά πολλά ερωτήματα που πραγματικά αρνούμαι να απαντήσω γιατί πιστεύω ότι στην τελική είναι ανούσια και δεν εξυπηρετούν κάπου. Έχω ακούσει και έχω ακούσει πράματα για αυτήν την γενικότερη πίστη κάπου, ‘δηλαδή εσύ δεν πιστεύεις πουθενά και πως ζεις και πως εξηγείς τα ανεξήγητα και τα λοιπά. Ρε βλάκες δεν έχω και δεν πιστεύω πως κάποιος νοήμων άνθρωπος έχει την ανάγκη να εξηγεί ότι δεν καταλάβει με πράγματα που δεν υπάρχουν. Αυτά που βλέπω τα εξηγώ με αλλά πράγματα που κοιτά να δεις πάλι βλέπω!!! Και αυτά που δεν καταλαβαίνω ή δεν βλέπω προσπαθώ να τα εξηγήσω με κάτι που λέγεται λογική σκέψη. Αν εσείς την ονομάζεται θρησκεία τότε εσείς κάνατε λάθος γιατί έχει ήδη δοθεί ονομασία γι’ αυτό. Είναι σαν λέω το μήλο πορτοκάλι. Όχι το μήλο είναι μήλο και το πορτοκάλι πορτοκάλι. Κάπου εδώ νομίζω ότι έφτασα στο τέλος μιας και αρχίζω όπως φαίνεται να χάνω την ψυχραιμία μου και δεν πρέπον, όχι τουλάχιστον όταν γράφεις ένα κείμενο. Αν το ανάγνωσμα αυτό σας ξίνισε την μούρη, σας εκνεύρισε έστω στο ελάχιστο τότε πραγματικά πέτυχα τον στόχο μου, αν από την άλλη σας άφησε παγερά αδιάφορους τότε πρέπει να βρείτε κάτι άλλο για να σας εκνευρίσει μπας και επιτέλους αφυπνισθείτε από τον λήθαργο της ανοησίας σας γιατί αν πρέπει κάτι να κάνουμε στην τελική είναι να νευριάσουμε και να σκεφτούμε τι δεν μας αρέσει και επιτέλους να δραστηριοποιηθούμε!!!!

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

ΓΕΝΙΚΑ

Χωρίς να έχω τι να κάνω, είπα να θυμηθώ ότι έχω και ένα blog και να γράψω κάτι για να περάσει η ώρα. Ο τίτλος πιστεύω είναι χαρακτηριστικός ως προς το περιεχόμενο του παρόντος κειμένου, και σε περίπτωση που τρέφετε αυταπάτες ότι μπορεί όντως να γράψω κάτι γενικό, θα σας τις διαλύσω αμέσως διαβεβαιώνοντάς σας ότι απλά δεν έχω ιδέα για ποιο πράγμα θα γράψω. Εξού και ο τίτλος.

Τώρα βέβαια, βγαίνει κείμενο έτσι; Μάλλον δύσκολα. Γιατί άντε να γράψω μια παράγραφο, άντε να γράψω δεύτερη, μετά τι θα λέω; Χάνει και το ενδιαφέρον του το κοινό και αποχωρεί και μένει και αυτό αλλά και ο συγγραφέας απογοητευμένος από την όλη έκβαση του πονήματος. Ας προσεγγίσουμε λοιπόν την πραγματικότητα και ας οδηγηθούμε συνειρμικά σε κάποιο σχετικό θέμα.

Είναι καλοκαίρι. Το καλοκαίρι στην Ελλάδα το χουμε εν πολλοίς συνδυάσει με την θάλασσα. Εμένα δεν μ’αρέσει η θάλασσα. Έχω άσχημες αναμνήσεις, είναι η αλήθεια, επομένως ως ψυχολογικό τραύμα θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογήσει αυτή μου την παράδοξη αντιπάθεια. Βέβαια ούτε είδα την ζωή μου να χάνεται χαροπαλεύοντας μες στα μανιασμένα κύματα του ωκεανού, ούτε παραλίγο να εγκλωβιστώ μέσα σε αχανείς κοραλλιογενείς υφάλους που με κατάπιναν ρουφώντας κάθε ικμάδα οξυγόνου από μέσα μου, ούτε έπεσα θύμα ύπουλης και αιφνιδιαστικής επίθεσης σφυροκέφαλου καρχαρία ή δολοφόνου φάλαινας. Όχι, η αλήθεια είναι ότι οι άσχημες εμπειρίες τις οποίες προανέφερα δεν έχουν να κάνουν με κάποια χολιγουνγιανού τύπου παραγωγή προθανάτιας προσομοίωσης. Άλλωστε όπως έχω αναφέρει και άλλοτε είμαι αρκετά βαρετός ως άνθρωπος και δεν έχω κάποιο κάρο με συναρπαστικές περιπέτειες που να λειτουργούν ως μπαλαντέρ ελλείψει άλλων θεμάτων και το οποίο να κουβαλώ πάντα μαζί μου ως προσάρτηση στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αλλά τέλος πάντων θα μου πείτε, γιατί τα λέω όλα αυτά και δεν μπαίνω απ’ευθείας στο θέμα; Γιατί δεν λέω αυτό που έχω να πω να ησυχάσουμε όλοι;

Θα σας κάνω λοιπόν αυτή την υποθετική χάρη, αν και ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι το κείμενο δημιουργείται στην πορεία, είναι δηλαδή σε «ζωντανή μετάδοση» και άρα μην έχετε εξωφρενικές απαιτήσεις. Μικρός λοιπόν θυμάμαι την γιαγιά μου να με ξυπνάει πρωί πρωί, γύρω στις 11 ή 12, που εγώ φυσικά ως παιδάκι πάνω στην ανάπτυξη (όπως και τώρα άλλωστε) κοιμόμουν και να απαιτεί να πάω στην θάλασσα να κολυμπήσω. Σιγά σιγά αυτό μου δημιούργησε κάποιο μίσος για αυτό το αλμυρό νερό που είναι καλό μόνο για να επουλώνει πληγές και άρχισα να το αποφεύγω. Αυτή ήταν και η απαρχή μιας ολόκληρης αναζήτησης και βαθιάς ανάλυσης του θέματος, την οποία για πρώτη φορά, και είστε ιδιαιτέρως τυχεροί για αυτό, την εξωτερικεύω και την χαρίζω απλόχερα σε όλους.

Αυτό το φαινομενικά ασήμαντο γεγονός θα μπορούσε να χει περάσει πλήρως απαρατήρητο από τα φίλτρα που «διύλησαν» τα εκάστοτε τεκταινόμενα της ζωής μου και επηρέασαν καταλυτικά την ψυχοσύνθεσή μου και τον σημερινό μου χαρακτήρα, αν δεν κατάφερνα με το δαιμόνιο μυαλό μου να το συνδυάσω με μια γενικότερη κοσμοθεωρία που είδε αυτή την μαζική θερινή φυγή στη θάλασσα ως μέρος του κοινωνικού όλου και όχι ως μια εγωιστική απέχθεια. Γιατί ναι, όσο κι αν δεν το πιστεύετε, και καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο να το πιστέψετε, μέρες ολόκληρες ώριμων φιλοσοφικών αναζητήσεων με οδηγούσαν βήμα βήμα στην εκ βάσεως κατανόηση αυτού του δύσκολου και δύστροπου θέματος, το οποίο θα ξαναθυμίσω στους μη έχοντες επαρκώς καλή μνήμη, παρουσιάζεται εδώ εντελώς τυχαία και συμπτωματικά, με έναν μαγικό θαρρείς τρόπο.

Δύο είναι τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν εδώ. Πρώτον, τι είναι αυτό που οδήγησε σε αυτή τη μαζική ροή ολόκληρων αστικών πληθυσμών προς αναζήτηση του υγρού θαύματος και πώς εξελίχθηκε και δεύτερον το τι σχέση έχει αυτό με την γιαγιά μου, εμένα και όλο μου το σόι; Με το δεύτερο φυσικά θα καταπιαστούμε πολύ πιο εμπεριστατωμένα.

Η σχέση του ανθρώπου με το θαλασσινό στοιχείο μαρτυρείται τόσο ως πάρεργο όσο και ως σχετική με εργασία από αρχαιοτάτων χρόνων. Άλλωστε είναι γνωστό ότι μεγάλοι πολιτισμοί αναπτύχθηκαν σε περιοχές πλούσιες σε νερό, ενώ η θάλασσα, που φυσικά έχει και το περισσότερο, ήταν ανέκαθεν ένα στοιχείο που περισσότερο ένωνε παρά χώριζε τους κατά περιοχή πληθυσμούς. Οι εργασίες σχετικές με τη θάλασσα, εμπόριο, ναυτιλία, αλιεία, επαγγελματικές καταδύσεις, ενοικίαση φουσκωτών κτλ. δε θα μας απασχολήσουν εδώ. Πολύ περισσότερο, όπως άλλωστε θα έχετε αντιληφθεί, θα αναζητήσουμε τις ρίζες της σχέσης του ανθρώπου με τη θάλασσα που οδήγησαν στο σύγχρονο φαινόμενο του θερινού παροξυσμού- μανίας καταδίωξης από την εχθρική σατανική πόλη. Σε αυτό θα μπορούσε να ενταχθεί και το φαινόμενο του διακρατικού τουρισμού με σκοπό την φυγή από τις ψυχρές ζώνες προς αναζήτηση του θείου τρίπτυχου παραλία-ήλιος-θάλασσα, το οποίο μπορούμε να έχουμε υπ’όψιν μας καθόσον θα καταπιανόμαστε με το υπό εξέτασιν θέμα.

Η πρώτη φορά που διαπιστώνουμε ιστορικά σε τέτοια μαζικότητα το κοινωνικό φαινόμενο της εξόρμησης στις παραλίες είναι ο 20ος αιώνας. Και αυτό είναι αναμφίβολα λογικό, καθώς με την ανάπτυξη της τεχνολογίας οι μετακινήσεις έγιναν σαφώς ευκολότερες, ενώ ταυτόχρονα οι νέες σχέσεις παραγωγής και εργασίας έδωσαν την δυνατότητα σχεδόν στον καθένα να βρει τον απαραίτητο χρόνο αλλά και τα χρήματα για μια τέτοια ενέργεια. Ξαφνικά λοιπόν εντοπίζουμε το αναμφίβολα θετικό αυτής της υπόθεσης. Ένας καθοριστικός παράγοντας που συνετέλεσε στην δημιουργία και ανάπτυξη του φαινομένου αυτού είναι η κοινωνική εξέλιξη.

Ας αντικρύσουμε το θέμα από πιο κοντά. Έχουμε σαφώς να κάνουμε με μια ανθρώπινη επιθυμία που αποτελεί συνέπεια των υψηλών θερμοκρασιών που δημιουργούνται. Ο σύγχρονος πολιτισμός προσφέρει απλόχερα τη δυνατότητα κάποιες μέρες του καλοκαιριού να υπερβούμε εύκολα αυτό το εμπόδιο. Αυτή η έξαρση του φαινομένου οδήγησε στον συνδυασμό της καλοκαιρινής αυτής απόδρασης με πολλά άλλα φαινόμενα, όπως τα παιχνίδια στη θάλασσα, τις οργανωμένες παραλίες, τις προκανονισμένες διακοπές κτλ. Επίσης υπάρχει η τάση να συνδυάζεται αυτό και με μια έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη προς την είσοδο στη θάλασσα, την ύπαρξη μαγνητικών πεδίων στο βυθό τα οποία ωθούν τα ανθρώπινα κορμιά και άλλα, αλλά αν εξετάσουμε το θέμα αντικειμενικά η θάλασσα χαρίζει πρώτον δροσιά και δεύτερον αυτό το αίσθημα ελευθερίας και ξεγνοιασιάς που για παράδειγμα δεν το χαρίζει μια μπανιέρα γεμάτη κρύο νερό. Η ηλιοθεραπεία και η ανάγκη για ένα σωστό μαύρισμα, αν κάποιος σέβεται τον εαυτό του το καλοκαίρι, αποτελούν μάλλον συνεπακόλουθα μιας εκμετάλλευσης αυτής της συνήθειας παρά κάποιο βιολογικό ρολόι που αποφασίζει να χτυπήσει τον Ιούνιο. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλές άλλες ταυτιζόμενες με την παραλία σύγχρονες δραστηριότητες.

Ακολουθώντας λοιπόν το φαινόμενο στην ιστορική του πορεία, παρατηρούμε μια σταδιακή αλλαγή του. Αυτό που αρχικά αποτελούσε ανάγκη για να αποφύγουμε την αφόρητη ζέστη μετεξελίχθηκε σε μια αναγκαιότητα. Την αναγκαιότητα που επιτάσσει κάθε καλοκαίρι από μικρά παιδιά να δίνουμε θερμό παρόν στις παραλίες είτε απολαμβάνοντας το καθαρό δροσερό νερό, είτε ξαπλωμένοι σε μια επιδεικτική στάση αντιπαράθεσης με τον ήλιο (σώμα με σώμα ή με το όπλο της ομπρέλας ως αμυντικό μηχανισμό που δείχνει την δυναμική του ανθρώπου απέναντι στα ενοχλητικά φυσικά φαινόμενα). Και η μετάβαση αυτή προς νέα στάδια δε σταμάτησε εκεί. Επιπλέον η παραλία άρχισε να σημαίνει καλογυμνασμένα κορμιά αλειμμένα με τόνους ελαίου για να προσφέρουν το ιδανικό μαύρισμα στον κατά τα άλλα ασήμαντο ασπρουλιάρη μικροαστό (και των 2 φύλων) που μικρό τον έδερναν οι συμμαθητές του επειδή είχε τρύπιες κάλτσες, χώρο αθλητικών εκδηλώσεων με παραγνωρισμένους δυνάμει ολυμπιονίκες να εκτοξεύουν με δύναμη την αερόμπαλά τους στον υποθετικό στόχο που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί την εστία ενός υψηλών προδιαγραφών γήπεδο πόλο, σχολή αρχιτεκτονικής με αντισεισμικούς πύργους από λάσπη να ξεφυτρώνουν κατά μήκος και πλάτος της παραλίας από επίδοξους αναβιωτές μεσαιωνικών κατασκευών, και γενικότερα ένα μέρος κοινωνικών ζυμώσεων, όπου διαπλάθονται και αναδύονται οι κατακτήσεις και οι υπερβάσεις του σύγχρονου αστικού πολιτισμού μέσω της αλληλεπίδρασης των διόλου παρακμιακών κοινωνικών φαινομένων που λαμβάνουν χώρα εκεί και ξεδιπλώνουν μπροστά στα μάτια μας μια μικρογραφία της καθημερινότητάς μας, όταν οι μάσκες είναι κάπως πεσμένες.

Και φυσικά για ποιον φυσιολογικό άνθρωπο δεν αξίζει να περάσει ώρες μέσα στο αυτοκίνητό του, υπομένοντας τον ήλιο που τον χτυπάει ακριβώς την στιγμή που θέλει να τον αποφύγει, για ποιον σωστό νομοταγή πολίτη δεν αξίζει να ξοδέψει υπέρογκα ποσά σε ταξίδια που παρέχουν την ευκαιρία πολλαπλάσιας υπεραξίας σε διορατικούς κεφαλαιοκράτες, για ποιον καθώς πρέπει μικροαστό δεν αξίζει να χωθεί στις συνωστισμένες πλαζ και να περιμένει στην ουρά για ένα μπουκαλάκι νερό με τα ίδια άτομα που την προηγούμενη μέρα έβριζε στην αντίστοιχη ουρά της ΔΕΗ- εφορίας- δημόσιου οργανισμού κοινής ωφελείας εν γένει, μόνο και μόνο για να απολαύσει αυτό το υπερθέαμα που περιγράψαμε παραπάνω;

Έχω την εντύπωση ότι με αυτές τις ερωτήσεις μπορούμε να κατανοήσουμε ακόμα πληρέστερα το θέμα και να το θέσουμε στη βάση ενός φαινομένου καθαρής ανθρώπινης αλλοτρίωσης. Ο σύγχρονος άνθρωπος, έχοντας βιώσει μέσα στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον κάθε θετική και αρνητική πτυχή του, βρήκε έναν τρόπο να μεταφράσει τις ατελείωτες ώρες ρουτίνας, κούρασης και κατάθλιψης σε λίγες ώρες ή έστω μέρες δροσερής ανάπαυσης και, ασυνείδητα συνήθως, ασυνήθιστης κοινωνικής δραστηριότητας. Ίσως αυτή η παρατήρηση να φαντάζει αυστηρή και ανεδαφική, αλλά τι άλλο μας αποδεικνύουν αυτές οι αντιφάσεις στην ανθρώπινη συμπεριφορά; Ένα υγειές στα αρχικά του στάδια γεγονός προωθήθηκε με τέτοιο τρόπο και έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης έτσι, ώστε πλέον να μιλάμε για ένα από τα πλέον εξέχοντα δείγματα σπατάλης ελεύθερου χρόνου. Κι αν το να αποδειχτεί το πώς έγινε αυτό απαιτεί σελίδες ντοκουμέντων και ιστορικών δεδομένων, τα απότοκά του, τα παραδείγματα δηλαδή που είδαμε προηγουμένως, κάνουν το συμπέρασμα αυτό σχεδόν αυταπόδεικτο. Ο σύγχρονος αστός δε γνωρίζει ακριβώς για ποιον λόγο «σέρνεται» ανά τακτά χρονικά διαστήματα κατά την περίοδο του καλοκαιριού στη θάλασσα. Ουσιαστικά ωθείται από ένα κοινωνικού χαρακτήρα «πρέπει», μια αδιόρατη υποχρέωση την οποία αδυνατεί τόσο να αποποιηθεί, όσο και να κατανοήσει και η οποία του προσφέρει μια επίφαση ευτυχίας, χωρίς όμως ουσιαστικά να προωθεί οτιδήποτε σημαντικό και ουσιαστικό.

Και ίσως κάπου εδώ να μπορούμε να εντοπίσουμε και το πώς «κολλάνε» τα πρώτα προσωπικά παραδείγματα που έφερα. Είναι αυτή ακριβώς η υφέρπουσα ψευδοϋποχρέωση που ανάγκαζε την γιαγιά την δική μου όπως αντίστοιχα και την γιαγιά του καθενός να με ξυπνάει το πρωί, αυτή η αδυναμία κατανόησης του λόγου ύπαρξης αυτής της συνήθειας εξόρμησης στη θάλασσα που προσδιόριζε την κίνηση αυτή ως έναν αλλόκοτο αόριστο αυτοσκοπό των διακοπών, ελαχιστοποιώντας την σημασία οποιασδήποτε άλλης ενέργειας δεν σχετιζόταν με αυτόν. Αποφεύγω την θάλασσα όχι επειδή μου φέρνει άσχημες εμπειρίες των δικών μου καλοκαιριών, αλλά επειδή αναδεικνύει για μένα το σημείο παρακμής που έχουν φτάσει οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες.

Η τελευταία παράγραφος θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο επίλογος. Όχι όμως για τον ψαγμένο υπέροχο προσεκτικό και πανέξυπνο αναγνώστη (και φυσικά εγώ μόνο τέτοιους έχω), ο οποίος με την καταπληκτική του μνήμη θυμάται ακόμα από πού ξεκίνησε αυτό το κείμενο. Θα ξανατονίσω με κάθε ειλικρίνεια ότι το θέμα που επιλέχθηκε ήταν εντελώς τυχαίο και δεν είχα κανέναν σκοπό να γράψω για αυτό. Ξεκίνησα να γράφω απλά με σκοπό να γράψω κάτι και, προφανώς επειδή το συγκεκριμένο θέμα το είχα θίξει σχετικά πρόσφατα και είναι και επίκαιρο, ήταν το πρώτο που μου ήρθε. Νομίζω ότι το πείραμά μου μπορεί κάπου εδώ να τελειώσει. Η περαιτέρω τύχη του, η επιτυχία ή η αποτυχία του δεν επαφίεται πλέον στις δικές μου ικανότητες.